Μια (όχι και τόσο) συνηθισμένη ημερήσια εξόρμηση

Πολλές φορές προκειμένου να εκμεταλευτείς κάποια σπάνια ευκαιρία για να φωτογραφίσεις είδη που δύσκολα εμφανίζονται στη χώρα μας και ακόμα πιο δύσκολα δίνουν φωτογραφικές ευκαιρίες, “υποχρεώνεσαι” να κάνεις αρκετά μεγάλα ταξίδια ακόμα και μέσα στην ίδια μέρα. Μια τέτοια περίπτωση ήταν πριν από λίγες μέρες. Κοντά στις εκβολές του Γαλικού ποταμού, λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη, εμφανίστηκαν σχεδόν ταυτόχρονα μια Χιονόπαπια και δύο Βελουδόπαπιες. Είδη που αναπαράγονται στον αρκτικό κύκλο και σπάνια κατεβαίνουν τόσο χαμηλά ακόμα και το Χειμώνα. Όσες φορές είχα προσπαθήσει να τα δω από κοντά, είτε δεν τα έβρισκα καθόλου είτε ήταν τόσο μακρυά στη θάλασσα που μόνο με τηλεσκόπιο μπορούσες να τα δεις. Ο χρόνος όμως που είχα διαθέσιμο ήταν ελάχιστος, έτσι μια Κυριακή αρκετές ώρες πριν το χάραμα, ξεκίνησα μαζί με το Μιχάλη και το Γιώργο για τη Θεσσαλονίκη.

 

Ο πρώτος στόχος ήταν η Χιονόπαπια. Η πληροφορία ήταν ότι σε αντίθεση με άλλες φορές, τώρα δεν τρεφόταν βαθιά μέσα στη θάλασσα, αλλά σε μια από τις εποχιακές λίμνες που σχηματίζονται ανάμεσα στις εκβολές του Γαλλικού και του Αξιού ποταμού. Πραγματικά την βρήκαμε εύκολα, αλλά η φωτογράφιση τελικά δεν ήταν και τόσο εύκολη όσο περιμέναμε. Τρεφόταν αρκετά μακρυά μας και δεν φαινόταν να πλησιάζει προς το σημείο που καθόμαστε περιμένοντας. Καποια στιγμή που φάνηκε να πλησιάζει αργά αργά, ένας περαστικός Καλαμόκιρκος την τρόμαξε και αμέσως πέταξε προς τη θάλασσα. Ευτυχώς μετά από λίγο ξαναγύρισε στο ίδιο περίπου σημείο. Τελικά μετά από αρκετή ώρα πέρασε κάποια στιγμή από σχετικά κοντινή απόσταση και κατάφερα να πάρω μερικές καλές φωτογραφίες. Ευτυχώς γιατί η ώρα περνούσε γρήγορα!

 

Πλησίαζε μεσημέρι όταν αφήσαμε την Χιονόπαπια για να ψάξουμε τον άλλο μεγάλο μας στόχο που ήταν οι δύο Βελουδόπαπιες αρκετά χιλιόμετρα πιο πέρα. Στο δρόμο είχαμε και μερικές ακόμα καλές φωτογραφικές ευκαιρίες μιας και είναι γνωστό ότι η περιοχή έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Είδαμε σχεδόν όλα τα κοινά παρυδάτια είδη (Κοκκινοσκέληδες, Πρασινοσκέληδες, Αργυροπούλια, Τουρλίδες, Λασποσκαλίδρες, Νανοσκαλίδρες κτλ), αλλά και Λαγγόνες, Κορμοράνους, Αργυροπελεκάνους. Επίσης μέσα στα πάρα πολλά Μαυροβουτηχτάρια που υπήρχαν στην περιοχή, βρήκαμε και ένα μοναχικό Χειμωνοβουτηχτάρι που τρεφόταν πολύ κοντά στην ακτή. Κάθε Χειμώνα εμφανίζονται μερικά στις εκβολές του Γαλλικού ποταμού, αλλά ποτέ δεν είχα δει κάποιο να πλησιάζει τόσο κοντά. Έτσι κάναμε μια καλή στάση και πήραμε μερικές φωτογραφίες.

 

Αργά το μεσημέρι φτάσαμε στο σημείο που ήταν οι δύο Βελουδόπαπιες. Τρέφονταν στη θάλασσα με καβούρια αρκετά μακρυά από την ακτή, σιγά σιγά όμως πλησίασαν πιο κοντά. Η ακτή έβλεπε προς Νότο οπότε το φως δεν ήταν καλό, αλλά δεν είχα ξαναδεί το είδος από τόσο κοντά, οπότε πήρα αρκετές φωτογραφίες έστω και αν η ποιότητα δεν είναι η καλύτερη.

Φύγαμε όταν ο ήλιος είχε δύσει και φτάσαμε στην Αθήνα λίγο μετά τις 10 το βράδυ, έχοντας φωτογραφήσει δύο είδη για πρώτη φορά. Καθόλου άσχημα για ημερήσια εξόρμηση!