Όλυμπος

Πριν λίγες μέρες είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ τον Όλυμπο για δεύτερη φορά σε λίγους μήνες. Οι περισσότεροι πάνε στο βουνό για να ανέβουν την κορυφή του που είναι το ψηλότερο σημείο της Ελλάδας, ο δικός μας στόχος όμως ήταν διαφορετικός. Από τα “Πριόνια” που είναι και το πιο δημοφιλές σημείο αφετηρίας για την ανάβαση στην κορυφή, εμείς κατεβήκαμε μέσα από το φαράγγι του ποταμού Ενιπέα στο Λιτόχωρο.

Δεν παίρνεις τη δόξα ότι πάτησες την ψηλότερη κορυφή αλλά η διαδρομή στο φαράγγι είναι ίσως η πιο όμορφη που υπάρχει στο βουνό. Το γεγονός ότι στην ουσία πρόκειται για μια κατάβαση 700 μέτρων δεν πρέπει να ξεγελά. Η διαδρομή των 11 περίπου χιλιομέτρων είναι μια συνεχής εναλλαγή από ανηφόρες και κατηφόρες και είναι αρκετά κοπιαστική.

Το τοπίο βέβαια σε αποζημιώνει μιας και το μονοπάτι περνάει μέσα από δάση και ξέφωτα ή δίπλα σε μικρές λιμνούλες και καταρράκτες, ενώ σε αρκετά σημεία περνάει πάνω από τον Ενιπέα από μικρές ξύλινες γέφυρες. Τελικά φτάσαμε στο Λιτόχωρο μετά από περίπου 6 ώρες κουρασμένοι αλλά ευχαριστημένοι.

Φυσικά εκτός από τη διάσχιση του φαραγγιού του Ενιπέα έκανα και μια σύντομη φωτογραφική εξόρμηση στο δάσος χωρίς εντυπωσιακά αποτελέσματα. Οι πιο ενδιαφέρουσες συναντήσεις ήταν λίγες Λοφιοπαπαδίτσες και ακόμα λιγότερες Καστανοπαπαδίτσες που δεν έδωσαν όμως κάποια αξιόλογη φωτογραφία. Για να μην γυρίσω με άδεια χέρια, ασχολήθηκα λίγο με ένα Καμποδεντροβάτη που φάνηκε αρκετά συνεργάσιμος.

Τέλος είδα και αυτή την Τρανόσαυρα (Lacerta trilineata) που αν και είχε χάσει μεγάλο μέρος από την ουρά της δεν φαινόταν να αντιμετωπίζει ιδιαίτερο πρόβλημα.