Μια εξόρμηση 1700 Χιλιομέτρων σε ένα Σαββατοκύριακο (2ο μέρος)

Στο χωριό φτάσαμε αργά το βράδυ του Σαββάτου τρεις ώρες μετά από την αναχώρηση από Θεσσαλονίκη και την επίσκεψη στο δέλτα του Γαλλικού. Στο δρόμο συναντήσαμε πολύ δυνατή βροχή και ανησύχησα ότι ο καιρός δεν θα μας βοηθούσε να ανέβουμε στο «Ρωμαίϊκο» και την «Ταράτσα», δύο από τα ψηλότερα οροπέδια της Γκιώνας όπως είχαμε σχεδιάσει. Παρ’ όλα αυτά το άλλο πρωϊ ο καιρός δεν ήταν άσχημος παρά τα πυκνά σύννεφα.
Αυτή τη φορά ο στόχος δεν ήταν το δάσος από Έλατα χαμηλά στο βουνό όπως στην προηγούμενη επίσκεψη τον Ιούλιο, αλλά τα αλπικά λιβάδια σε αρκετά μεγαλύτερο υψόμετρο. Έτσι μετά από μια ώρα ανάβαση με το αυτοκίνητο, τα ψηλά οροπέδια της Γκιώνας απλώνονταν μπροστά μας.
Ο καιρός για άλλη μια φορά μας έκανε το χατίρι, αλλά η τύχη μας τελείωσε εκεί. Το πλήθος και η ποικιλία των πουλιών δεν είχε καμία σχέση με την προηγούμενη φορά που είχαμε ξαναπεράσει πριν από 3 μήνες.

Εκτός από τους Σταχτοπετρόκληδες που βρίσκονταν πάλι παντού και τις μικρές ομάδες από Ωχροκελάδες, όλα τα άλλα είχαν αλλάξει. Καταρχήν οι Πυροκότσυφες είχαν πλέον φύγει και κατάφερα να παρατηρήσω μόνο ένα θηλυκό άτομο από μακριά. Επιπλέον αυτή τη φορά δεν είδα ούτε Χιονάδες ούτε Κιτρινοκαλιακούδες όπως την προηγούμενη. Τα Φανέτα είχαν πλέον χάσει τα εντυπωσιακά αναπαραγωγικά τους χρώματα και μετακινούνταν σε μεγάλες ομάδες. Ετοιμάζονταν και αυτά να κατέβουν πιο χαμηλά ενόψει του Χειμώνα. Από αρπακτικά είδα μόνο δύο Βραχοκιρκίνεζα και μία Γερακίνα. Λίγα πράγματα γενικά.
Αφού δεν υπήρχαν πουλιά αποφάσισα να ασχοληθώ με τη φωτογράφηση του μοναδικού τοπίου, ενώ η Νικολέττα αποφάσισε να ανέβει μια από τις γειτονικές κορυφές του βουνού.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής αργά το μεσημέρι μιας και είχαμε και το ταξίδι για το σπίτι μας στην Αθήνα αργά το απόγευμα. Περνώντας μέσα από το δάσος κατεβαίνοντας, συναντήσαμε ένα ζευγάρι Πράσινους Δρυοκολάπτες και σταματήσαμε για λίγο, αλλά δεν μας έδωσαν κάποια καλή ευκαιρία για φωτογραφίες. Ίσως την επόμενη φορά.
Φτάσαμε στο σπίτι τα μεσάνυχτα της Κυριακής. Τα 200 χιλιόμετρα από το χωριό για την Αθήνα μας φάνηκαν πραγματικά αστεία απόσταση…

Comments are closed.