Το σχέδιο ήταν απλό. Αναχώρηση από Αθήνα Παρασκευή απόγευμα και διανυκτέρευση στη Θεσσαλονίκη ώστε την άλλη μέρα το πρωί να είμαι στο δέλτα του Γαλλικού πολύ νωρίς. Η αφορμή ήταν ένας Κόκκινος και 5 Ερυθρόλαιμοι Φαλαρόποδες που είχαν παρατηρηθεί εκεί εδώ και μέρες, η αλήθεια όμως είναι ότι εδώ και καιρό έψαχνα μια ευκαιρία να επισκεφτώ αυτό το μέρος.
Βρίσκεται λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη στο σημείο που εκβάλουν 4 ποταμοί, ο Γαλλικός ο Αξιός, ο Λουδίας και ο Αλιάκμονας, για αυτό και στους ορνιθοπαρατηρητές το μέρος είναι γνωστό και σαν ΓΑΛΑ. Όπως είναι φυσικό εκεί σχηματίζεται ένας πολύ μεγάλος υγρότοπος που ειδικά κατά την διάρκεια της μετανάστευσης, φιλοξενεί τεράστιο αριθμό από παρυδάτια και όχι μόνο είδη. Το μόνο πρόβλημα για μένα είναι ότι απέχει 500 χιλιόμετρα από την Αθήνα!
Παρασκευή απόγευμα λοιπόν ξεκινήσαμε αφού συμπληρώσαμε τη λίγη βενζίνη που έλειπε από το ρεζερβουάρ. Στο ύψος της Στυλίδας 250 χιλιόμετρα μακριά και 2 ώρες αργότερα, σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο για ανεφοδιασμό. Εκεί ανακαλύψαμε ότι είχαμε αφήσει το μοναδικό κλειδί της τάπας βενζίνης στο προηγούμενο βενζινάδικο στην Αθήνα. Το σοκ ήταν μεγάλο αλλά Παρασκευή και 9 το βράδυ δεν είχαμε άλλη επιλογή παρά να γυρίσουμε πίσω. Η βενζίνη μόλις που έφτανε άλλωστε. Έτσι αντί να βρεθούμε Θεσσαλονίκη, βρεθήκαμε τα μεσάνυχτα ξανά στο σπίτι μας στην Αθήνα.
Παρ’ όλα αυτά η ομάδα ήταν έτοιμη ξανά στις 5:00 το πρωί την επόμενη μέρα με ακμαίο ηθικό, γεμάτο ρεζερβουάρ και εξασφαλισμένο το κλειδί της τάπας βενζίνης!!
Η διαδρομή ήταν περίπου 5 ώρες και αυτή τη φορά δεν υπήρχαν απρόοπτα. Μόνο στο ύψος της Κατερίνης όταν έπεσαν οι πρώτες ψιχάλες βροχής, έφερα στο μυαλό μου το Χρήστο Ιακώβου όταν φώναζε στον Πύρο Δήμα «ΚΡΑΤΑΑΑΑΑ». Πάντως τελικά ο καιρός μας έκανε το χατίρι. Όσο διάστημα περάσαμε στον υγρότοπο υπήρχε απειλητική συννεφιά αλλά ποτέ δεν έβρεξε.
Ο υγρότοπος ήταν μια αποκάλυψη για εμένα. Αρχικά καταλαμβάνει μια τεράστια έκταση. Ευτυχώς είχα καλές οδηγίες από τον Οδυσσέα, το Σάββα και το Μιχάλη που είναι πολύ έμπειροι παρατηρητές και έχουν επισκεφθεί το μέρος πολλές φορές.
Καταρχήν μπόρεσα να δω και φωτογράφησα ένα Κόκκινο και πέντε Ερυθρόλαιμους Φαλαρόποδες. Ίσως εκεί έχασα λίγο περισσότερο χρόνο απ΄ όσο έπρεπε. Αυτό σε συνδυασμό με την αργοπορημένη άφιξη λόγω της μικρής μας περιπέτειας, με εμπόδισε να γυρίσω το μέρος όσο θα ήθελα. Αυτά που είδα βέβαια ήταν αρκετά. Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα από κανάλια, λιμνούλες, βάλτους, νησάκια με χαμηλή βλάστηση, αλλά και αρκετά δέντρα κυρίως δίπλα στα κανάλια που δημιουργούν βιότοπους για κάθε λογής πουλιά.
Έβλεπες εύκολα όλα τα κοινά παρυδάτια είδη. Βαλτότρυγγες, Λασπότρυγγες, Πρασινοσκέληδες, Θαλασσοσφυριχτές, Αμμοσφυριχτές, Δρεπανοσκαλίδρες, Σταχτοσκαλίδρες, Νανοσκαλίδρες, Μπεκατσίνια, Νανοβουτηχτάρια, Νερόκοτες, Φαλαρίδες όλα ήταν εκεί. Επίσης υπήρχαν δεκάδες Τουρλίδες και ήταν σχετικά εύκολο να παρατηρήσεις Σιγλίγουρο που μέχρι τότε είχα δει μόλις μία φορά. Από γλαρόνια είδα εύκολα Ποταμογλάρονα, Χειμωνογλάρονα, Καρατζάδες και Νανογλάρονα. Επίσης είδα Αργυροπελεκάνους, Λαγγόνες, Αβοκέττες και πολλά άλλα. Η λίστα είναι ατελείωτη!
Στο τέλος φεύγοντας βιαστικά, πάνω στο Δάνειο ανάχωμα είδαμε Συκοφάγους, Δεντροφυλοσκόπους, Γερακίνες, Καλαμόκιρκους ενώ ένας Ψαραετός πέρασε από πάνω μας κρατώντας ένα μεγάλο ψάρι.
Από όσα πρόλαβα να δω, πιστεύω ότι το καλύτερο μέρος για φωτογραφίες είναι ο χωματόδρομος που οδηγεί στο νησάκι της Αφροδίτης. Βρίσκεσαι περίπου στο επίπεδο της θάλασσας και περνάς δίπλα σε ρηχά νερά και από μικρά νησάκια γεμάτα παρυδάτια. Καλύτερη ώρα είναι μετά το μεσημέρι όταν ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει και το φως είναι ευνοϊκό.
Φύγαμε χαρούμενοι και ούτε η πολύ δυνατή βροχή που βρήκαμε στο δρόμο δεν μπορούσε να μου χαλάσει το κέφι. Σίγουρα θα επισκεφθώ ξανά το μέρος και μάλιστα σύντομα.
Πήραμε το δρόμο για το χωριό μου στην ορεινή Φωκίδα όπου θα περνούσαμε το βράδυ. Την επόμενη μέρα το πρόγραμμα είχε εξόρμηση στα οροπέδια της Γκιώνας αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
English
Ελληνικα