Πριν λίγες μέρες είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ την Γκιώνα για μια γρήγορη βόλτα. Δεν μπορούσα να φτάσω ψηλά στα οροπέδια της Ταράτσας και του Ρωμαίικου για να βρω τα αλπικά είδη πουλιών που βρίσκονται εκεί, οπότε “περιορίστηκα” στα δάση που βρίσκονται πιο χαμηλά στο Βουνό.
Το δάσος είναι από τους πιο δύσκολους βιότοπους για φωτογράφηση άγριας φύσης. Δεν είναι μόνο ότι δύσκολα βρίσκεις τα θέματά σου μέσα στα πυκνά φυλλώματα των δέντρων, αλλά επιπλέον δεν υπάρχει σχεδόν ποτέ αρκετό ή κατάλληλο φως για καλές φωτογραφίες. Παρ΄ όλα αυτά το δάσος είναι το αγαπημένο μου είδος βιότοπου. Δεν έχω καταλάβει ακόμα αν αυτό οφείλεται στην ομορφιά του τοπίου ή στην ικανοποίηση που παίρνεις όταν καταφέρνεις να βγάλεις μια καλή φωτογραφία κάτω από τέτοιες δύσκολες συνθήκες. Μάλλον είναι συνδυασμός και των δύο αυτών παραγόντων.
Αυτή την εποχή το δάσος είναι γεμάτο από νεαρά πουλιά που μόλις έφυγαν από τις φωλιές τους. Επειδή όμως και τα ενήλικα άτομα δεν χρειάζεται να μένουν πλέον στις φωλιές, το δάσος είναι γεμάτο ζωή. Από παντού ακούς τις φωνές των πουλιών, που μαζί με τις μυρωδιές του δάσους σε βοηθούν να χαλαρώσεις. Έτσι είδα πολλά δασικά είδη. Από μικροσκοπικούς νεαρούς Πυροβασιλίσκους (1η φωτό), μέχρι το μεγαλύτερο είδος Δρυοκολάπτη που ζει στη χώρα, το Μαύρο Δρυοκολάπτη (2η φωτό).
Εκτός από αυτά βέβαια, υπήρχαν αρκετά ακόμα είδη όπως Σταχτομυγοχάφτες, Γερακότσιχλες, Καμποδενδροβάτες, Δεντροτσοπανάκοι και αρκετά είδη παπαδίτσες. Τέλος ένα Ζαρκάδι έκανε ένα σύντομο πέρασμα, αλλά δεν μου έδωσε καμία ευκαιρία για φωτογραφίες. Αυτά έχει το δάσος…
English
Ελληνικα